ne olursa artık

Yansımalar İnsan en çok hangi yansımayı sever ki? Kimisi aynadaki kendi yansımasını, kimisi suyun üzerindeki gökyüzü yansımasını, kimisi evinin içindeki sıcaklığın gece ile kararmış camına yansımasını, kimi de kendi huyunun suyunun çocuğundaki yansımasını sever. Çocuklarımızın bizim yansımamız olduğuna dair eminim konusunda çok çok uzman kişiler bolca psikolojik yorumlar yapmış kitaplar yazmıştır. Ben en fazla anne gözüyle gördüklerimiz yazabilirim. Bu sayfadaki tek amacım ve beklentim de içimden geçeni bol bol ve olduğu gibi yazmak. Bugün içimden bunlar geçiyor. Kim bilir belki çocuğumda, çocukluğumun; anneliğimde annemin izlerini gördüğümdendir. Bizi biz yapan yansımalarımız aslında ya da o gördüğümüz yansımalara nasıl baktığımız. Camdaki çiçek yansımalarına bakarken çiçeklerin güzelliğini görmek de, camın tozunu görmek de aslında seçimimizden ibaret. Her şey hep kötü ya da hep iyi olamaz. Önemli olan, “olan”ı kabul halidir. Bahar geldi ama evdeyiz diye vah vah demek yerine içimizd

  Zaman kimine acı verirken, kimine huzur, kimine mutluluk verir. Eskiden #zalimsinzaman etiketini çok kullanırdım. Hızla büyüyen küçücük minicik bebeğim büyüdükçe zamanın ne kadar hızlı geçtiğini görür, “bir şeyleri kaçırıyorum, zaman çok hızlı geçiyor, yetişemiyorum” hissinden kurtulamazdım. Tabii sonra işler değişti. Zamanın zalim olmadığı, aslında hızlı da geçse, insana kattıklarının değerli ve eşsiz olduğu “aydınlığına” vardım. Zamanın hızlı geçmesi değil de “nasıl” geçtiğine odaklansak aslında yaşamın da ne kadar kıymetli olduğunu fark edebiliriz. Zalim dediğimiz zaman aslında yaşamımızdan ibaret. O’nu zalim diye etiketlemek, yaşama yapıştırdığımız bir etiket. Artık yaşama “zalim” demeyi bıraktım. Artık zaman ne kadar hızlı geçerse geçsin durup, anın kıymetini bilmeyi öğrendim. Zam’an dediğimiz şey o kıymetli “an”lardan oluşmuyor mu zaten? Bunu gerçekleştirmek keşke parmak şıklatınca hemen mümkün olsa. Hala “yetişemiyorum” hissi, o içinde olduğum muhteşem yaşam denizinde paçala